DiyalizHaber

HAYALİMDİ SAĞLIKÇI OLMAK !

 

2006 yılında, bir özel hastanede, hasta danışmanı olarak başlamıştı, serüvenim. Daha sonra anjiyo raportörü olarak devam etti hikayem. 8 yıl çabucak geçmişti, büyük bir zevkle yaptım işimi ve burada çok şey öğrendim. 

Ama insanlara faydalı olabilmek için, başka şeyler yapmamın zamanı gelmişti bana göre, kimilerine göre ise de çoktan geçmişti. Benim için, yaşın pek bir önemi yoktu. Bu yaştan sonra okuyup da ne yapacaksın diyenler de oldu, ama ben dinlemedim. Öğrendiklerimi uygulayabileceğim, insanlara daha faydalı olabileceğim, bir şeyler yapmak istiyordum.  

Ablam ve liseye giden küçük kız kardeşim sayesinde, üniversite sınavlarına girdim. Sıra bölüm seçmeye gelmişti. Ekip arkadaşlarımın fikirleri benim için çok önemliydi. Hangisini seçsek, bayan için hangisi uygun, hangisi daha çok para kazandırır, hangisinin ataması fazla, hangisini okursan açıkta kalmazsın? Daha bir çok soru. İnkar etmeyin, sizde bunları düşündünüz.

Tercihlerimde ilk sıraya Paramedik bölümünü koydum, çünkü ataması ve iş imkanı çoktu. İkinci sıraya da Diyaliz Bölümü’nü yazmıştım, çünkü bana çok yabancı değildi ve anjioda çalışırken bu hasta profilini tanıma fırsatım olmuştu. Hiç unutmuyorum, yıllar önce bir bayram nöbetinde, diyalizde hastaların kabulünü yapmak için gittiğimde, ben asla diyalizde çalışamam diye düşünmüştüm. 

Beklenen gün geldi ve sonuçlar açıklandı. Üsküdar Üniversitesi Diyaliz Bölümü’nü ikinci öğretim olarak kazanmıştım. Sevindim ama bir yanım da buruktu. Belki de emin değildim, bu bölümü gerçekten isteyip istemediğimden. Kafamda büyük soru işaretleriyle, kaydımı yaptırdım. Nasıl olacak, sevebilir miyim, yapabilir miyim?

​

Sabahları iş, akşamları okul derken; iş, okul, ev üçgeni arasında çok yoruluyordum. Ama gün geçtikçe endişelerim azalıyordu. 

Herkes hastaların zor ve sinirli olduğunu anlatıyordu. Psikolojik yönden yıpratan bir meslek olduğunu söylüyorlardı. Hepimizin böyle zamanları olmuyor muydu? Hepimiz sinirli olabiliyorduk, sebepsizce. En azından onların bunu yapmalarında ki sebep belliydi. Onları anlamamız gerekiyordu. Uzun süredir, sağlık sektöründe yer almak, benim avantajımdı.

Tüm bu olumsuz düşüncelere rağmen sevmiştim bu bölümü. Vizeler, finaller, stajlar derken, okuldan mezun oldum. Bu süreçte, ailem ve ekibim, benden desteğini hiçbir zaman esirgemedi. Şimdi aynı hastanede, diyaliz teknikeri olarak, serüvenime devam ediyorum. 

Mutluyum, çünkü kimseyi dinlemedim. Mutluyum, çünkü istediğim şeyi yaptım. Mutluyum, çünkü onlara verdiğim pozitif yaklaşımın, gözlerinde yarattığı mutluluğu görebiliyorum. Evet zor bir meslek; erken iş başı yapıyorsunuz, her gün aynı yüzleri görüyorsunuz, değişik bir psikolojik ortamın içinde kalıyorsunuz. Ama seviliyorsunuz ve güveniliyorsunuz. 

Ben bu mesleğe sahip olabilmek ve hakkıyla yerine getirebilmek için çok çalıştım. Çalışmaya ve kendimi geliştirmeye de devam ediyorum. Eğer bu işe, sadece para kazanmak olarak bakarsanız; işte o zaman yıllar sizi yıpratacak, ne kendinize, ne de başkalarına faydanız dokunacaktır. Bu mesleği seçmeyi düşünen arkadaşlarıma diyorum ki; «bu meslek, özveriyle çalışacak, güzel yüreklerin mesleği... »

​