NAKİLSİZ DE HAYAT VARMIŞ !
Böbrek nakli olmanın hayaliyle yanıp tutuşmak bu olsa gerek...
Nakil oldum 2005 yılının Aralık ayında. Ama ne yazık ki; 2009 Mart’ında attı böbreğim ve tekrar hemodiyalize başladım.
Ve ben senelerce hep yeniden böbrek nakli olmayı düşündüm. Hep onun hayaliyle yaşadım. Hayatımı böbrek nakli olmaya odaklamıştım artık.
İş aramıyordum mesela;"Nakil olacağım ve sonra iş bulacağım". Kurslara gitmek istiyordum. Ama; “Yok nakil olayım sonra giderim" diye düşünüyordum.
İzmir Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde diyaliz hemşiremiz Mehmet abi vardır, bana diyordu ki; "Dilay, seni ev hemodiyalizine alalım, bak yakında Yeşil Kart’da karşılayacak, bu tedaviyi". Benim cevabım ise; "Yok ben o zamana kadar nakil olurum " şeklinde oluyordu.
Senelerim, senelerim gitti böyle, nakil hasretiyle. Sonra bir gün kafama dank etti: “Olmayacak işte, 7 yıldır bir kez bile, kadavra çıktı diye çağrılmadıysan, bu iş olmayacak. Hayatını nakil bekleyerek mi sürdüreceksin” dedim, kendi kendime.
Hayata yeniden dönmüştüm; iş arama çalışmaları, kurslar, dersaneler, kendimi gerçeğe alıştırma çabaları. Bana bahşedilmiş bu hayatı, en güzel şekilde, yaşamak isteğiyle…
Sonra ev hemodiyalizi ile tanışmamla birlikte, daha bir özgür hissettim kendimi. Şimdi daha da güzel sarıldım hayata. Evet bende varım bu hayatta, hayatımı istediğim gibi yaşamak benim de hakkım.
Hâlâ uğraşıyorum iş bulmaya, tek başıma ayakta kendim durmaya. Ben yaparım diyorum, inanıyorum kendime, biliyorum bir gün olacak.
Hayal kurmayı bırakmadım elbette. Ama gerçekleştirebileceğim hayalleri kuruyorum artık.
Eğer Rabbimden başka bir şey gelirse: O da, başım gözüm üstüne...
Yayın Tarihi: 14/04/2016