DİYALİZ HEKİMLİĞİ 3 - KAN POMPALARI DÖNÜYORDU!
Hayat devam ediyor, dışarıda karlı ve soğuk bir İstanbul akşamı yaşanıyordu.
Bir yerlerde kan pompaları dönüyor; bir hekim, bir diyaliz patronuna, hastayı neden organ nakline yönlendirdiğine dair savunma veriyordu.
Bir yerlerde; “bir tarafın mı kalktı doktor, niye girişte hastaların içinde oturmuyorsun” deniyordur patronunca bir hekime.
Kan pompaları dönüyor; bir hekim, kahvenin şekerini, kahvaltısındaki zeytin sayısını beğenmeyip, epikrizini isteyen bir hastayı merkezinde kalmaya ikna etmeye çalışıyordu.
Bir yerlerde; bir hekim, karısının ilacını yazmadığı için “benim sayemde maaşını alıyorsun” diyen bir hastadan hakaret işitiyordu.
Kan pompaları dönüyor; “beceriksiz hemşiren benim püskülümü durdurdu, beni İstanbul’un en iyi püskül cerrahına göndereceksin” diyen bir hasta tarafından, bir hekim lanetleniyordu.
Bir yerlerde; bir hekim, bir seans kesintisi olmasın diye yalvarıyordu, Cibali’de SGK yargıçlarına. Her ay düzenli olarak gidip beklediği koridorun ucunda, bir başka diyaliz hekimi, kesinleşmiş kesintilerine ağlıyor, isyan ediyordu bu sisteme.
Kan pompaları dönüyor; çocuğunun veli toplantısında, karne gününde, mezuniyet töreninde yanında olamadığı için, yüreği yanmaktadır bir diyaliz hekiminin.
Bir yerlerde; sabahın köründe evden çıkıp, gece eve geldiği için çocuğunun nasıl bu kadar hızlı büyüdüğüne şaşırmıştır, bir diyaliz hekimi.
Kan pompaları dönüyor; bir diyaliz hekimi, üniversite hastanesinde çalışan hekime yalvarıyordur; “lütfen yatırın bu hastamı, yoksa ölecek diye”.
Bir yerlerde; çocuğunu ateşler içinde bırakıp yola koyulmuştur sabahın altısında bir diyaliz hekimi.
Kan pompaları dönüyor; “ doktor hanım artık, şu ilaçları yazacaksınız, çünkü genel merkezimiz, ……. ilaç firması ile yıllık anlaşma yaptı” denmektedir.
Bir yerlerde; zincirin diyaliz merkezinde başhemşiresi; “siz hekim olarak sistemimizde aksesuarsınız” dediği için hekim bir kuytu köşede ağlamaktadır için için.
Asli görevleri hastayı yaşatmak, daha iyi yaşatmak olan diyaliz hekimleri; devletinde, hasta yakınının da, umurunda olmayan hastasının yaşamı için, cansiperane şekilde, değişik cephelerde savaşarak işlerini yaptılar. Diyaliz yapmak dışında, her türlü sağlık ve sosyal hizmeti vermekle mükellef olan devlet kurumlarından, hastalarına hizmet aldırabilmek için, yeri geldi kırk takla attılar. Bin bir emekle sağlanan randevuya, hastayı buluşturmak için yeri geldi; vurdum duymaz hasta yakını ile kavga ettiler. En nihayetinde, on yıllar boyu haftada 2- 3 kez beraber olup, kendi ailelerinden daha fazla vakit tükettikleri, bu umutsuz hasta grubunu yaşama motive etmeye çalıştılar.
Hasta kime lazım derim bazen, yirmi yılını bu sahada tüketmiş bir hekim olarak. Bazı dostlar patrona der bana. Ama ben bilirim ki, hekim hastasında kendini yaşatır, hastanın yaşaması en çok bize, yani hekimlere lazımdır.
Yayın Tarihi: 02/03/2016